Warning: geschreven in een melige bui!

Ik word hier voor de voorlaatste keer wakker in mijn kamer, als je het nog een echte kamer kan noemen; al mijn foto's van de muur gehaald, posters in de vuilbak, kleerkast volledig leeg (voordeel; dat ene bloesje dat ik al 3 maand niet vond komt eindelijk tevoorschijn!), ... Alle herinneringen in een halfuurtje uit mijn kamer gewist.
Je hoort het al, ik ben in een melige bui vandaag. Had ik nog wat moeër geweest, was ik mijn laatste blogbericht al wenend aan het schrijven. Maar ik hou me sterk! 'T gaat pijn doen hier alles achter te laten, maar zoals ik al eens geschreven heb, ik neem al mijn herinneringen en ervaringen mee in een koffer die ik heel mijn leven bijhoud. Het liefst van al wil ik graag heel Granada meenemen in mijn koffer; zou dat ooit lukken? 'T zou geweldig zijn, niet? Een hele stad kunnen opplooien alsof het een kaartje is en zo meenemen naar je thuis. In dat geval; Granada gereserveerd!! (Ach, laat mij maar even dromen, hé...)
Gisteren zijn Dorien en ik nog wat souvenirs gaan kopen, maar wat in godsnaam koop je als beste souvenir? Er zijn er zoveel! Winkel in en winkel uit. Dorien kwam buiten met castagnetten en ik? Met kauwgom voor op de vlieger! Vandaag een 2e poging voor souvenirs...

De laatste dag wordt eigenlijk nog een heel drukke dag; valiezen maken (kleren proppen en proppen tot de rits op springen staat. O ow, 15 kilo mag het maar wegen zeker? Straks nog eens checken...), kamer kuisen, naar het busstation tickets gaan halen, Realejo bezoeken (shame on me, maar heb dat nog niet bezocht hier en nu snel snel, de laatste dag nog...), boardingpass in orde brengen,... Een heel boke om op te eten!

Vanavond gaan we dan voor de laatste -zucht- keer naar de Mexicaan eten en erna om 12u komen al onze vrienden samen in een bar om afscheid -zucht- te nemen.

Maar voor als het thuisfront dit leest (wie anders?): ik kijk er ook enorm naar uit om weer thuis te zijn! In de vertrouwde, gezellige, aangename en familiale sfeer... Het klinkt/leest nu alsof ik ertegen op kijk om naar huis te komen, maar dat is omdat ik nooit een goeike ben geweest in afscheid nemen. Echt afscheid nemen doe ik toch niet hoor, hier in Granada zal altijd een stukje van mijzelf zijn, hier, waar ik mijn hart verloren heb...

Is dit het laatste blogberichtje? Ik weet het niet... Wat ik wel weet is dat ik jullie allemaal een enorm dikke danku zeg om een trouwe blogvolger te zijn! "Ik heb jullie allemaal graag gezien...", nee, we gaan niet die weg opgaan! 'T was plezant, mijn mooiste levenservaring tot nu toe en ik ben blij dat ik die met jullie kunnen delen heb!!

Een heeeeeeeeeel dikke beso, San x